Rond het Gardameer en naar Verona

De zon breekt door de wolken en ik zoek de schaduw op. We staan inmiddels vijf dagen op camping Europa in Bardolino. De camping staat zo goed als vol. Vrijwel allemaal 60 plussers, met campers of caravans, die hier soms enkele weken vertoeven. Dat is niet vreemd, want de omgeving is prachtig, de camping is niet luxe maar wel verzorgd en binnen drie minuten kun je een verkwikkende duik in het Gardameer nemen. Dat hebben we vooralsnog niet gedaan, hoewel we ons iedere dag voornemen dat te doen. Onze dagen hebben we anders doorgebracht. Op vrijdag zijn we naar Lazise gewandeld, een plaatsje 4 km van Bardolino. Een druk, toeristisch plaatsje, maar minder druk dan Bardolino. Zaterdag fietsten we langs de oevers van het meer naar Simione, een vestingstadje dat op een schiereiland ligt en waar het nog veel drukker was dan de Primarkt op zaterdagmiddag. In de vroege avond varen we met een boot terug naar Bardolino.  Vanaf de achtersteven kijken we naar de ondergaande zon en de in zacht potloodgrijs gehulde contouren van de Dolomieten, die steeds ijler worden. 

Gisteren zijn we naar Verona gefietst. Het eerste deel van de tocht was heuvelachtig en puffend en zwetend beklommen we, onder de strakblauwe hemel, de steile hellingen. Links en rechts van de kronkelende, smalle wegen, wijngaarden en olijfbomen,kerktorens en dorpjes in de verte en op de achtergrond een bergtop gehuld in een grote, witte bloemkoolwolk.

Tweederde van de route volgden we een irrigatiekanaal, met water uit de Adige, dat gebruikt wordt om het vruchtbare land van water te voorzien. Want vruchtbaar is het dal van de Adige. Het kanaal leidt ons tot in de stad.

Verona hebben we een paar jaar geleden bezocht. We zijn er toen een dag of vijf geweest en hebben in de arena twee opera's gezien. De Aida van Verdi en Lucia di Lammermoor van Donizetti. Nu is het seizoen afgelopen en blijft het bij de aankondiging van het volgend seizoen, 2017. Als ik rond de arena fiets komen langzaam de herinneringen aan de stad terug. We rijden door de winkelstraat naar de mooie Piazza Della Erbe, met de in het oog springende, trotse en macht en rijkdom uitstralende Lamberti toren, Casa Mazzanti (een paar jaar geleden dronken we hier iedere avond een glas witte wijn) en de woningen met groen overwoekerde balkons. De Venetiaanse leeuw kijkt van zijn sokkel toe. We vervolgen naar het oostwaarts gelegen en rustige Piazza dei Signori, met het standbeeld van de ernstige Dante en we bewonderen de monumentale, rijk gedecoreerde sarcofagen uit de 14e eeuw, van de toen machtige familie Scaligere.  We willen nog naar het huis waar, althans zo wordt geschreven, Romeo Julia bezongen heeft, maar daar is het zo druk dat we rechtsomkeert maken.

En toen was onze vraag: ‘drinken we een glas wijn, of niet?’ We hebben het niet gedaan, zijn rustig de stad uit gefietst en hebben her en der foto’s gemaakt van opvallende gebouwen, zoals de romeinse Porta dei Borsari en het aan de Adige gelegen Castelvecchio.

Op de terugtocht haken we een aan bij een groepje toerende wielrenners en we liften mee met hun ‘treintje’ en zo vliegen we campingwaarts, totdat het fietspad te smal wordt en er oponthoud ontstaat door wandelaars en de groep uiteenvalt.

Het laatste stuk van de tocht fietsen we weer door het zonovergoten, heuvelachtige land. Plukken blauwe druiven, vol zoet sap, die onze monden doen tintelen, zoals de ondeugende Bacchus je verleidt