Het Gardameer

We staan op een camping in Bardolino aan het Gardameer. Gisteren rond het middaguur kwamen we aan, na een korte reis vanuit Trento. Het was een mooie tocht door het vruchtbare dal van de rivier de Adige. Op de hellingen veel wijngaarden en in het dal appel- peren en maisteelt. Her en der op strategische punten staan kleine en grote kastelen die de herinnering aan de tijden dat paarden en de postkoets nog de belangrijkste vervoermiddelen waren, levendig houden. Het was toen en ook nu een belangrijke handelsroute van zuid naar noord en omgekeerd.Een levensader waarlangs mensen hun geluk, kennis en gewin zochten. Vroeger moet het er gevaarlijk en avontuurlijk zijn geweest. Nu is het ontdaan van die duistere romantiek en  liggen snelweg, tweebaansweg en rails functioneel naast elkaar en gaan de verkeersstromen onophoudelijk door.

Trento hebben we achtergelaten met een licht gevoel van melancholie, want of we hier ooit weer komen in deze  innemende stad, is twijfelachtig. Woensdagmiddag hebben we er nog gedwaald en het verhaal van Martino Martini leren kennen, Jezuïet, Bischop en zoon van Trento, die kennis had van China en die als eerste een kaart van dat land wist te tekenen. De beroemde Amsterdamse kaartenmaker Bleu heeft uiteindelijk die kaarten uitgegeven. Ook de Dom hebben we bezocht. Een sobere kerk die toch voornaamheid uitstraalt. Op het altaar een baldakijn uit de hoog Barok, maar het mooist vind ik het vensterrozet aan de noordzijde. Niet dat het zo sprekend is van kleur, want dat is het helemaal niet, maar vanwege de betekenis. Ze symboliseert, met de twaalfuren-deling en de roterende krans van twaalf mannetjes, de vluchtigheid van het mensenleven. De (theologische) eeuwigheid en eindigheid worden in dit rozet kernachtig en eenvoudig verbeeld.

De woensdagavond hebben we vooral in de tent doorgebracht, want het was koud en rillerig weer. We besloten toen om zuidwaarts te gaan

Dat is de oever van het Gardameer geworden. Het is hier nog zeer toeristisch. In Bardolino loop je over de hoofden van de vakantiegangers en dat zijn voornamelijk Duitsers. De terrassen zijn goed bezet, de markt aan de oever van het meer, deed prima zaken, want vakantie vieren is vaak gelijk aan tassen, kleding en snuisterijen kopen. De sfeer is ontspannen en loom.

Marjan en ik zijn naar het 4 kilometer verderop gelegen en door de uitlopers van de Dolomieten beschermde Garda gefietst. De cipressen, de loofbomen en wijngaarden op de flanken van de bergen geven de stad een romantische, enigszins parkachtige uitstraling. Het is er niet zo druk als in Bardolino en we drinken een fris glas witte wijn en kijken uit over het eindeloze meer.

Goethe was hier, in deze omgeving,  in september 1786. Hij verplaatste zich met de postkoets. Door de plaatselijke bevolking werd hij gezien als een curiosum uit een andere, onbekende wereld en door sommigen werd hij gehouden voor een spion van de Oostenrijkse keizer, maar hij genoot gedurende zijn lange reis, van het land, de taal, de cultuur en het volk. Dat is nu, voor ons, 230 jaar later, niet anders.